#1326

شفاف‌سازی تماس اسکایپی با فیبر نوری پیژامه امام زمان !

.

#1325

رئیس کتانی‌پوش - 11 - رئیس با کفایت ، استعفا ، استفعا !

آن برادر سپاهى به همين راحتى بركنار شد. از طريق اين و آن هم پيغام فرستاده بود كه حالا در اين شهر هستيم در خدمت همديگر. مهم نبود. اجرای دومم بى سر خر برگزار شد و بسيار بهتر از آن كه فكرش را می‌كردم. گروه، فقط گروه نمايش نبود، يك تيم متحد كه از هر سدى رد مى‌شد. تكليف هم روشن بود: فرض بر اين است كه همه در مقابلت ايستاده‌اند كه نتوانى كار كنى، تو هم فقط يك وظيفه دارى: بدون نياز به هيچ ملاحظه‌اى بشكنى برى جلو..........

#1324

کاندیدای خوب باید با هر بدبختی که شده کاندیدا بماند !

کاندیدای خوب باید همین چند ماه پیش خودش گفته باشد که ما اصلاً هم سن‌مان برای این کارها زیاد است هم سرمان خیلی شلوغ است، هم هزار تا بدبختی دیگر داریم و اصلاً همین که بتوانیم مصلحت نظام را تشخیص بدهیم خیلی کار کرده‌ایم و سر پیری اعصاب این کارها را هم نداریم که برویم دوباره رئیس‌جمهور بشویم و نه آقا اصرار نکنید، خود آقا می‌داند چه خاکی سر نظام بکند ولی نهایتاً ساعت پنج دقیقه به پنج عصر برود ثبت نام بکند. تا اینجای کار به نظر شما ما زدیم جنبش بعدی را نابود کردیم؟

#1323

راستانِ داستان : لطفاً خامنه‌ای را امام کنید !

کشور "امام" نداشت. از وقتی که امام قبلی مرده بود همه جا شایع بود که شورای تعیین امام جدید دارد بشدت تقلا می‌کند که هرچه زودتر معضل "بی امامی" امت را رفع بکند. واقعاً کسی به "امام" فکر می‌کرد؟ همه به "رهبر" فکر می‌کردند ولی به امام نه. خود کسانی هم که بهشان می‌گفتند "نظام" مطمئناً هر چیزی در سرشان می‌گذشت جز تأسیس یک امام جدید. خوشبختانه جنگ هم که دیگر نبود که "فتوا" کار تاکتیک عملیاتی را بکند. سفارتی هم نمانده بود که برای بالا رفتن از دیوارش نیاز به وجود کاریزمائی باشد. نه واقعاً نیازی به "امام" نبود..........

#1322

رئیس کتانی‌پوش 10 - این کتانی‌ها آخر شر می‌شود !

چند وقت بعد یک روز تصادفاً سر ساعت هشت به اداره رفتم. کمتر پیش می‌آمد که از این فداکاری‌ها بکنم و اول وقت اداره باشم. از در و دیوار ریختند که از اداره‌کل زنگ زده‌اند بیا. نگران شدم. اداره‌کل با من چه کار دارد این وقت صبح؟ مدیرکل آدم بدی نبود. دو سه مرتبه‌ای دیده بودمش و خبر داشتم آن پشمالوئی هم که «ناظر» انجمن نمایش بود چند باری حسابی از من پیشش تعریف کرده و خلاصه از من خوشش می‌آمد..........

#1321

کاندیدای خوب باید کشوری را که خراب کرده نجات بدهد !

مورد اشاره حتماً می‌تواند ایران را نجات بدهد چون خودش در تمام بدبختی‌هائی که برای ایران پیش آمده قبلاً دست داشته ولی الآن خب خیلی عوض شده و چون از مبنا در جریان نحوه بدبخت شدن کشور هست پس بهترین گزینه برای نجات ایران است. الآن لابد شما می‌گوئید اگر اینطوری باشد خب دار و دسته‌ی احمدی‌نژاد هم عامل خیلی از بدبختی‌های ایران هستند و چون قبلاً اینطوری بوده‌اند اینکه دلیل نمی‌شود، آدم‌ها در طول زمان عوض می‌شوند و با این استدلال پس چون تیم احمدی‌نژاد هم از مبنا در جریان نحوه بدبخت شدن کشور هستند پس آنها هم بهترین گزینه‌ی نجات ایران هستند. ما همین الآن شما را لیست فیس‌بوک‌مان می‌اندازیم بیرون..........

#1320

شفاف سازی تماس تلفنی با خداوند متعال !

.

#1319

کاندیدای خوب باید تا الآن انصراف داده باشد !

کاندیدای خوب اگر به‌خاطر شرایط حساس کنونی و برای نجات کشور و خارج کردن نظام از بحران و این‌جور چیزها وارد انتخابات شده و اگر این‌قدر درک دارد که این چیزها را می‌فهمد پس چرا این‌ را نمی‌فهمد که کاندیدا شدن خودش شرایط کنونی را حساس می‌کند و کشور را به خطر می‌اندازد و برای نظام بحران ایجاد می‌کند ؟ هرچی به نفع ما باشه خوبه ، نباشه بد ؟ هان هان هان ؟ جواب بده! ... الو؟ ... الو الو؟ ... مجمع تشخیص مصلحت نظام ؟ ... (قطع کرد) ..........

#1318

رئیس کتانی پوش 9 - شاه رفت خیلی صادقانه

فردای آن‌روز من از طریق فونت «شاه رفت» یک روزنامه محلی در صفحه فرهنگی‌اش متوجه شدم که «صلاحیت بیش از شصت درصد اعضا تحت بررسی مجدد قرار گرفت». نمی‌دانستم کی صلاحیت کی را رد کرده و کی قرار است دوباره بنشیند بررسی بکند. همین‌قدر می‌دانستم که گفته بودم تمام مهرها و سربرگ‌ها و بگیر و ببندها که هر گروهی از راه رسیده بود برای خودش چاپ کرده بود حداکثر تا یک هفته باید جمع بشود و همه تحت نام واحد «انجمن نمایش» با کارت شناسائی واحد فعالیت بکنند. طبیعتاً یک عده هم غر زده بودند که اصلاً مهم نبود..........

#1317

کاندیدای خوب باید فاکتور لازم داشته باشد !

کاندیدای مورد اشاره که شکر خدا با تمدید مرخصی یکی از فرزندانش از زندان موافقت شده و یک فرزند دیگرش هم مثل شیر حبس کشیده آمده و خودش هم یک‌ وقتی سردار سازندگی بوده ولی بچه‌ها می‌گویند چون همان‌ موقع داده کمیته را با پلیس ادغام کرده‌اند و هر گروهبان دوئی سردار شده و مملکت را پیش‌فاکتور کرده برای روسیه و فاکتورهای لازم دارا می‌باشد، بدیهی‌ست در شرایط حساس کنونی ..........

#1316

مرگ بر امریکای غول افکن بمب آسا !

آقا ابراهیم‌زاده آخوند کت شلوار پوش بی‌سوادی بود که به زحمت معلم پرورشی شده بود. رسم بود که آخوندهای زپرتی را برای پرورش معنویات بچه‌های مردم، از قم دک بکنند بفرستند مدارس. بزرگ‌ترین تریبونی که به عمرش بهش داده بودند بلندگو بوقی صبحگاه مدرسه بود که صدای آقا ابراهیم‌زاده را از این‌طرف عین میخ می‌کشاند روی اعصاب بچه‌هائی که آن‌طرف توی صف ایستاده بودند..........

#1315

شفاف سازی اهمیت سوراخ در اسلام و التفات حضرت به سوسول !

.

#1314

قدرت شلوار یک رئیس انجمن

با این پیش‌فرض‌ها من به استقبال اجرای دوم می‌رفتم. اولین اجرا برای خودم و گروهم آنقدر اعتبار جمع کرده بود که دو ماهه انجمن نمایش را بگیریم. نمی‌خواستم بین آن اجرا تا کار بعدی فاصله بیافتد و همه چیز فراموش یا کمرنگ بشود. برای اینکه جبهه دوم را هم همزمان پیش برده باشم، یک تابلو اعلانات هم پشت درب آمفی‌تئاتر چسباندیم و تمامی اعضا و مسئولان گروه‌های تئاتر را برای فلان روز دعوت کردیم برای همایش سراسری...........

#1313

سکته نوشت : کاندیدای خوب کاندیدای مرده است !

كانديدای اصلح كسی است كه قبلاً رئيس جمهور يا نخست وزير اصلح نبوده باشد چون ما يك بار يك رئيس جمهور خوبمان به مقام معظم رهبری‌ رسيد و الباقی در عمل ثابت كردند كه جنبه ندارند و ممكن است آنها هم بعداً دلشان بخواهد كه يك كله، شيفته خدمت باقی بمانند كه شاخ می‌شود..........

#1312

راستانِ داستان : سال‌ها در خانه ، سال‌های دور از خانه

پدیده‌ای بود «اوشین» برای خودش. اوشین حقیقت بود، زندگی بود، رفتار بود. اوشین سینما بود، تمام ناداشته‌ی تلویزیون ایران بود. اوشین اصلاً فرهنگ بود، لامصب خود زندگی بود. اوشین دردی بود که مردم ایران حتی همان پای تماشای آن، داشتند و می‌کشیدند، با اینکه داستانش برمی‌گشت به پنجاه سال قبل. موقعی که اگر در ژاپن آن‌همه نکبت و بدبختی بود که اوشین روایتش می‌کرد، در ایران واقعاً دیگر به سبک "سال‌های پخش اوشین" آن نوع بدبختی و آن نوع نکبت نبود..........

#1311

خونه این خونه‌ی تاریک ، چه روزائی رو به یاد من میاره ...

علیرضا رضائی - آرش بهمنی

علی‌رضا: سه سال پیش و درست در همین روز درب این خانه در سلیمانیه عراق را برای بار آخر بستیم و با دلی ناآرام و قلبی نامطمئن و ضمیری ناامید ، ولی تا دلت بخواهد با اعتماد به‌نفس ، به‌سوی جایگاهی که امیدواریم ابدی نباشد ، در فرانسه ، از خدمت خواهران و برادران مرخص شدیم . هم من و هم آرش با تمام جنگولک‌بازی‌هایمان ، درست در همین لحظه غم دنیا را در دلمان داشتیم بخاطر کندن دوباره از جائی که بیشتر از سه ماه در آن زندگی نکردیم ولی اینقدر زود برایمان آشنا شد که انگار یک عمر را آنجا گذرانده‌ایم . به روی خودمان نمی‌آوردیم ، مثل همیشه‌های غمناک‌مان که بارهای بار هم تکرار شد ، خندیدیم و این در را که بستنش دو برابر باز کردنش زور می‌خواست ، برای بار آخر بستیم و بدون هیچ حرفی رفتیم 
 .

آرش: احتمالا اولین باری که پس از عبور از این درب، لیکور وحدت خوردیم، تصور نمی‌کردیم که قرار است روز آخر این خانه تا این حد غم‌انگیز باشد. تنها تصمیمی که در عراق گرفتیم و اجرا کردیم، به همین خانه باز می‌گشت، گریه‌ی سال نوی‌مان همین‌جا بود و خندیدمان به "muzik" هم. اساسا قرار نبود که ما این‌قدر پابند این خانه شویم، همان‌طور که قرار نبود پابند کردستان شویم و اصلا از اولش هم قرار نبود پابند فرانسه هم شویم. قرار این بود که سرپَری به پاریس بزنیم و بعد از تازه کردن دیدار با دوستان و دشمنان، برگردیم به ایران و به کار خودمان برسیم. ولی هیچ‌کدام از این اتفاق‌ها نیفتاد و در نتیجه ما در این خانه را که حسابی سخت بسته می‌شد، بستیم  و رفتیم.
 .

علی‌رضا: با تمام کله‌شقی‌ها و غدبازی‌ که برای خودمان در ایران داشتیم ، پشت درب این خانه اولین جائی بود که معنی «اجبار زندگی» و «تحمل شرایط» را برای اولین بار فهمیدیم . این خانه محل تمرین ما بود برای بالا رفتن «تحمل»مان در شرایط سخت‌تر سفر بعدی که حالا سه سال از آن می‌گذرد . من و آرش در همین خانه و در اولین برخورد از همدیگر خوشمان نیامد که پیامدش برای آرش این شد که مجبور بود روزی سه دفعه یک سطل سالاد درست بکند ! در همین خانه بودیم که بعد از گلی که کریم باقری از دم امامزاده هاشم به استقلال زد پریدیم و همدیگر را بغل کردیم و نعره‌ها کشیدیم و از اینکه در این لحظات همدیگر را داریم خوشحال شدیم . تمام قول و قرارهای جدی ما در برخورد با اتفاقات زندگی جدید پیش رو که از هیچکدامش هم خبر نداشتیم در این خانه گذاشته شد که تا همین الآن هم سفت و سخت روی آنها ایستاده‌ایم و این از ما واقعاً بعید است !
 .

آرش: ما در این خانه روزهای خوب و بد زیاد داشتیم. اولین بار همین‌جا بود که با مفهوم اکسترا آشنا شدیم و فهمیدیم که 1500 ضرب در دوسال یعنی چه! [این را شما نمی‌فهمید، زور نزنید!]. اساسا اردوگاه‌های کار اجباری در این خانه برای من معنا پیدا کرد، همان‌ط.ر که اولین بار همین‌جا بود که فهمیدیم نیمی از پناههنده‌های ایرانی که به کشورهای دیگر می‌روند، قصدشان فقط تحصیل است و بس، فقط نفهمیدیم چرا پناهندگی گرفتند! در این خانه ما اولین عر‌ق‌های‌مان را با هم خریدیم، همین‌جا بود که فهمیدیم دم عید داشتن یک رفیق چه معنایی دارد و همین‌جا بود که به یک خبرنگار اسپانیایی، ادبیات شیرین پارسی را تدریس کردیم. ما در این خانه کارهای بزرگی کردیم و تصمیم‌های بزرگی گرفتیم که هنوز هم نمی‌دانیم چطور این اتفاق افتاد. این خانه، همان‌جایی است که ناگهان  برق و اینترنتش قطع می‌شدو دیگر نمی‌توانستیم گزارش بنویسیم یا مطلب‌مان را سر وقت تحویل دهیم.
 .

علی‌رضا: این خانه همچنین با حفظ سمت ستاد جنگ جنبش سبز هم محسوب میشد . این ستاد را هیچوقت هیچ‌کسی تشکیل نداد ولی یک‌روز بیدار شدیم دیدیم از نظر بقیه «ما» یک ستاد جنگ داریم که خودمان از آن بی‌خبریم . البته کافی بود وسط جمع یکی‌مان ناگهان در یک حرکت پیش‌بینی نشده ده دقیقه با یک شیشه عرق برود پای لپ‌تاپش و با شیشه خالی برگردد . حتماً بلافاصله دویست و پنجاه اصلاح‌طلب تمام روابطشان را در تمام عرصه‌ها با «ما» قطع می‌کردند . این خانه همان‌جائی بود که ما «ذات» خودمان را اول از همه به خودمان و بعد به مخاطب و دیگران نشان دادیم . شاید برای همین هم الآن بهترین رفقای «شخصی»مان همان دوستان اصلاح‌طلب هستند و مخاطب‌مان هم همان کسانی که شاید برخی مواقع قدری با کارهایمان مشکل داشت . من و آرش در این خانه به تمام معنا «ما» شدیم و من هر کاری که بلد باشم برای باقی ماندن این «ما» انجام خواهم داد .
.

آرش: این خانه برای ما مملو از خاطرات خوب و بد است. مملو از روزهایی زشت و زیبا. ستاد جنگ ما البته که هنوز برپاست، حتی گروه "ما" هم هنوز وجود دارد، گرچه شاید خودمان بی‌اطلاع‌ترین افراد از این قضیه باشیم. اما این "ما" آن‌قدر برای‌مان ارزش‌مند است و آن‌قدر در این سه سال در روزهای تنهایی و سختی به دادمان رسیده که برای خودمان هم ارزش‌مند شده. در تمام این سه سال، بوده‌اند افراد دیگری که وارد حیطه خصوصی‌تر ما شده‌اند و تبدیل شده‌اند به دوست، به رفیق. اما این "ما" آن وسط هنوز دست نخورده و قرص و محکم ایستاده. امیدواریم که همیشه هم همین‌طور بماند. برای من این "ما" آن‌قدر ارزشمند هست که برایش هزینه هم بدهم. به هر حال همه بحث سر این است که سه سال از ورود "ما" به پاریس گذشت  !

کیهانی جائی چاپ بکند خر است