2015/12/20

#1496

شفاف سازی مختلط: ما از اسلام بهراسیم یا اسلام از ما؟!

.. ..

شفاف سازی صد و هفدهم

2015/12/17

#1495

عشق نفوذی به ناموس شیعه!



آقا چرا راه دور برویم؟ یا چرا راه نزدیک برویم؟ یا اصلاً چرا راه برویم؟ همین آیت الله علی سعیدی، بیچاره تنها عیبی که دارد این است که بجای نماینده ولی فقیه، خود ولی فقیه نیست. به جان خودم تمام شرایطش را دارد. آندفعه‌ای خودم برداشتم به مجلس خبرگان نامه نوشتم ایشان را معرفی کردم، نمی‌دانم چرا خیال کردند، شوخی می‌کنم. الآن اینقدری که سعیدی دنبال راه‌های "نفوذ" می‌گرددد خود رهبری نمی‌گردد. یا اگر بخواهد بگردد هم ترجیحاً می‌چرخد. نه… همان می‌گردد. چرخیدن که فقط کار یک الهامی است که اخیراً متوجه شدیم ناموس خودمان است. شانس که نداریم، تا چشممان یک‌نفر را گرفت یارو ناموس خودمان از کار درآمد.
حتی من فکر می‌کنم همین آیت الله سعیدی هم چشمش الهام چرخنده را گرفته باشد. وگرنه آدم مگر در حالت طبیعی ممکن است اینقدر دیوانه بشود که بگوید «فیلم و کتاب و روزنامه بستر نفوذ بیگانگان است»؟ به جان خودم این آدم مجنون شده دارد این حرف‌ها را می‌زند. خود رهبرش می‌گوید «کتاب یکی از ابزارهای کمال بشری است» بعد این دیوانه می‌گوید نفوذ. یعنی کار به جایی رسیده که نماینده ولی فقیه فکر می‌کند ولی فقیه نفوذی است؟
یا مثلاً در "غرر الحکم" که من دقیقاً نمی‌دانم چه‌جور حکمی است، از حضرت علی گفته‌اند «کتاب‌ها بوستان دانشمندان است». البته من نمی‌دانم در زمان حضرت علی کلاً چندتا کتاب وجود داشته که به ایشان حالتی دست داده که این حدیث را بفرماید، ولی یعنی الآن می‌فرمایید حضرت علی هم نفوذی بوده؟ این تن بمیرد سعیدی عاشق ناموس شیعه شده که این حرف‌ها را می‌زند.
همینطور داشتیم می‌گشتیم یک‌دفعه در یک‌جای دیگری دیدیم امام صادق هم فرموده «از جمله نعمتهای خدا نویسندگی است». اصلاً کف کردیم. دیدیم جان تو اوضاع یک‌جوری شده که خدا با نعمت‌هایش هم دارد به‌ما نفوذ می‌کند. فقط چون شکر خدا در زمان حضرت فلان و خصوصاً حضرت بیسار کسی فیلم نمی‌ساخته، در غرر الحکم و غرهای مشابه هیچ حدیثی درباره سینما نداریم. آخرین حدیثی که کسی درباره سینما تلاوت کرده برمی‌گردد به همین فلج الله سلحشور که گفته «سینمای ایران فاحشه خانه است». بعد تو حساب کن ناموس شیعه مثل لیلی وسط فاحشه خانه… سعیدی هم که مجنون... آخ آخ آخ... آقا اصلاً اینجا همه دارند حتی به ناموس همدیگر هم نفوذ می‌کنند.
درباره روزنامه هم شکر خدا هیچ حدیثی در غرر الحکم پیدا نکردیم. البته همین که روزنامه‌نگارها هی به‌عنوان عامل نفوذ دستگیر می‌شوند، می‌شود حدس زد که اگر در زمان غرر الحکم روزنامه هم چاپ می‌شد چه‌جور احادیثی مشاهده می‌کردیم. می‌ماند یک روزنامه کیهان که آن‌هم بنده خودم شحصاً حاضرم شهادت بدهم که اسباب نفوذ نیست. ملت با کیهان دیگر ته تهش شیشه پاک می‌کنند. البته حاج آقای قرائتی هم یک‌بار تلاوت کرده بود که شیشه‌های دو جداره متاسفانه باعث «نفوذ» می‌شوند، ولی کیهان علی‌الحساب همین شیشه‌های یک جداره را هم بشورد کافی است.
خلاصه می‌ترسیم کم کم کار به جایی برسد که ولی فقیه به نماینده‌اش بگوید داداش! حالا ما یک چیزی گفتیم، تو ول کن! ایشان هم در جواب بگوید عاشق نشدی که ول کردن یادت برود!

2015/12/15

#1494

از نامه پیامبر به خسرو پرویز تا نامه رهبر به خسرو و پرویز! 

..
در تفسیر خبر

2015/12/13

#1493

ما پیرهای چهل ساله...


در کنار تمام اتفاقات خوشگلی که برای نسل ما افتاد، خوشگلترین اتفاق اینست که همه‌مان در چهل سالگی پیر شده‌ایم.

ما تنها نسلی هستیم که تلو تلو خوران پیر شد.

تلو تلو خوران تا بفهمیم چرا «خانم» معلم‌ مهربان‌مان یک‌دفعه شد «آقا» پرورشی عصبانی، تا بفهمیم چرا وقتی با موکت‌بر پای شلوار ملت را می‌برند، ساق دست‌شان را هم از زیر آستین کوتاه با اسپری رنگ می‌کنند، خود من تا بفهمم چرا از کنار قنادی آقا سنایی که رد می‌شوم، روی شیشه، نان خامه‌ای را می‌خوانم نان خامنه‌ای، تا بفهمیم چرا وقتی با دختر و پسرهای محل وسطی بازی می‌کنیم، به پدرها می‌گویند «دخترت را جمع کن»، همینطور هاج و واج و تلو تلو خوران ده ساله شدیم...

از تا بیست سالگی بین این تلو تلو خوردیم که بفهمیم توقیفیم. دل‌مان توقیف شد، نوجوانی‌ و جوانی‌مان توقیف شد، روز و شب‌مان توقیف شد، خبرهای تلویزیون‌مان که با «آتش توپخانه...» شروع می‌شد همه توقیف بود، روزنامه دیواری مدرسه‌مان توقیف شد، راه رفت و برگشت دبیرستان زیر نگاه هیز «گشت ثارالله» توقیف شد. نیمه دوم بیست سالگی تلو تلو خوران هر روز با خودمان گفتیم برویم دانشگاه لابد درست می‌شود...

وقتی شانس آوردیم و از لای چهل و پنج درصد سهمیه‌ها به دانشگاه رسیدیم، دیدیم خیلی از همان‌هایی که لای از اخبار «آتش توپخانه...» زنده برگشته بودند، پیش از رسیدن ما همه چیز را توقیف کرده‌اند. تلو تلوی اصلی را موقعی خوردیم که دیدیم خودشان، خودشان را هم توقیف می‌کنند. دعوا رسید به اینکه اگر من ادای اعتقاد را دربیاورم تو که از اساس معتقدی محلی از اعراب نداری. نمی‌دانم ما رفتیم به جمع آن طرد شدگان یا آنها آمدند به جمع ما. می‌دانم که حالا همه‌ی ما هم با شدت همان آقای پرورشی خشمگین بودیم. حالا آن «نان خامنه‌ای» معروف، رهبر بود و کارش را هم خیلی خوب بلد بود.

نیمه دوم بیست سالگی خیال کردیم فرصتی شده که خودمان را ابراز کنیم. فرصتی که حتی کودکی‌ و نوجوانی و جوانی نکرده‌مان را هم ابراز کنیم. ما دستگیر شدیم! تا برسیم به سی سالگی، فقط تلو تلو خوردیم که بفهمیم آخر چرا ما اینقدر «دستگیر» می‌شویم؟ چرا اینقدر پرونده داریم؟ خودمان از موضوع پرونده‌های خودمان خنده‌مان می‌گرفت ولی اگر همین خنده را هم بروز می‌دادیم دوباره دستگیر می‌شدیم. نمی‌دانم چرا وقتی قاضی با آن جدیت پرونده ما را می‌خواند خودش از خنده منفجر نمی‌شد.

سی سال‌مان که شد کمی خسته بودیم. بعضی‌ بیشتر، بعضی کمتر، ولی همه از اینهمه تلو تلو خوردن خسته بودند. کم کم شروع کردیم به پس کشیدن. به کم‌رنگ شدن. ما باید کار می‌کردیم و زندگی می‌کردیم. باز همه چیز توقیف شد. سوادی که در دانشگاه خودشان آموختیم توقیف شد. اگر در نیمه‌های بیست سالگی جذب جایی شده بودیم که کوشش بیهوده‌ای کرده باشیم به از خفتگی، هرچه تجربه کرده بودیم توقیف شد. بدترین اتفاقی که افتاد این شد که قلم‌مان از همیشه بیشتر توقیف شد. ما تلخ‌ترین خنده‌های توقیف شده‌ی جهان را در آن روزگار کردیم.

حالا چهل ساله شده‌ایم. آنقدر تلو تلو خورده‌ایم که سرگیجه ول‌مان نمی‌کند. درست دم چهل سالگی اتفاقاتی افتاده بود که همه‌مان را برده بود به تمام تلو تلوهایی که از بدو تولد خورده بودیم. همچین موجودی به در مجهزترین آزمایشگاه جهان هم ببری همان دم در از صدر تا ذیل حقش می‌دهند که خسته باشد. بعضی درست‌ترین کار را کردند و خواستند که دیگر «دستگیر» نشوند. بعضی آب از سرشان گذشته بود و مجبور به ترک وطن شدند. اینها هیچوقت جزو تلفات هیچ چیزی و هیچ اتفاقی حساب نشدند و همینها تنها کسانی بودند که بین جمعیت تلو تلو خور، به معنای واقع کلمه نابود شدند.

حالا خودمان خودمان را توقیف کردیم. خستگی‌مان از یک‌طرف، وحشت له شدن زیر فشار زندگی‌ای که هیچوقت فرصت زیادی برای تجربه‌اش نداشتیم، ترس به حق از اینکه مبادا مقدسات و اعتقادات‌مان که کمترین هزینه‌اش همین بوده که ما الآن اینجائیم، تبدیل به روزمره‌های بی‌مزه بشود. حالا ما در چهل سالگی، صد برابر ده سالگی‌مان به مهر، به مادر، به پدر، به امنیت، به هر چیزی که این معنی را بدهد احتیاج داریم. نیازی نیست خودمان را توی آینه نگاه کنیم. ما تنها پیرهایی هستیم که نوه نداریم ولی نتیجه داریم. نتیجه‌ی ما خود ما هستیم. ما پیرترین جمعیت جوان دنیا هستیم...