#1352

سکته : ببخشید شما افعی جان‌تان گرما خورده ؟!

حضرت موسی علیه السلام جهت وزارت اطلاعات و راه و ترابری با سابقه‌ی مکفی خوردن افعی توسط اژدهای عصا و جلوگیری از نفوذ دشمن در کابینه و آن‌هایی که در زمان فرعون خواب امریکا را می‌دیدند ولی خدا بیدارشان نمی‌کرد و لذا رفتند اصلاح‌طلب شدند تا به خیال خام خود دوره‌ای را که گذشته دوباره تکرار بکنند اما خبر نداشتند که دوره اگر تکرار شدنی بود الآن اسم رییس‌جمهور ایران فتحعلی شاه بود و سرانجام فرعون زد دهن همه‌شان را سرویس کرد که بعداً باعث روی کار آمدن اخوان المسلمین گردید و همچنین با سابقه‌ی لازم در اتوبان کردن دریا و بلوار کردن اقیانوس در راستای رهائی بشر از چنگ افعی‌های گرما خورده‌ی دوران..........

#1351

آقای روحانی ، شرط ادب بود که از کوهنوردها یاد می‌کردی ...

در دوران نامزدی ریاست جمهوری که شما تلاش می‌کردید کلیدتان را به همه نشان بدهید بارهای بار برای همگان روشن ساختید که مثلا تلاش‌های شما در موضوع هسته‌ای بوده که الآن کشور را به این حد از پیشرفت اتمی رسانده و یا در امور بین‌الملل، این دیپلماسی قشنگ شما بوده که امروز شرق را برای چاپیدن و غرب را برای تحریم ایران اینطوری متحد کرده و در مقابل تمام این حرف‌ها هرجا که لازم بود هم یک‌دفعه و بی‌مقدمه از خاتمی و هاشمی تشکر می‌کردید و ملت هم برای‌تان هورا می‌کشیدند..........

#1350

راستانِ داستان : نوازنده‌هائی با چشم‌های درویش !

فرهنگ، فرهنگ "چشم درویشی" بود. درویش کردن چشم چند دهه بود که انگار سینه به سینه می‌چرخید و به بعدی‌ها می‌رسید. و آن‌قدر گشته بود تا رسیده بود به فیلم‌ها و بعداً ویدئوها و شوهائی که نوارش تا دو دهه بعد دست به دست می‌گشت. این جلو جمیله می‌رقصید و آن پشت چندتا نوازنده ساز را می‌رقصاندند و اکثر ویلون‌زن‌ها عینک دودی داشتند. جمیله بدن را به بالا و پائین می‌گرداند و می‌رقصاند و عینک دودی‌ها ساز می‌زدند. همین بساط بعدتر در شوهای تلویزیونی که خواننده‌ی زن داشت هم برپا بود. با آن عینک‌ها، هم می‌شد آرشه را روی سازی که محکم به پیشانی کتف چسبیده بود دید و هم نمی‌شد چیزی را از آن دورتر نگاه کرد. چشم‌ها کاملاً درویش بود..........

#1349

رئیس کتانی‌پوش - 15 : به خدای کعبه داشتم رستگار می‌شدم !

و من یک اشتباه بسیار بزرگ کردم. در فاصله‌ی کمی کنترل اجراها و سالن‌ها و تمام فشار و پرسی که روی کارهای بچه‌ها بود را رها کردم و رسماً رفته بودم توی تیم اصلاح‌طلب‌ها و دیگ آنها را هم می‌زدم. تا از آن‌ طرف احضارها شروع شد. فقط در یک قلم رئیس اداره ارشاد کاملاً رسمی و قانونی به خاطر در اختیار گذاشتن اماکن و اموال اداری در جهت منافع حزبی از من شکایت کرد و من بی‌خود و بی‌جهت وارد درگیری‌هائی شدم که هر دو سرش برایم باخت بود. از آن‌طرف هم پوسترها و بیلبوردها و تابلوهای اجراهای بچه‌ها یکی یکی پائین می‌آمد و پاره می‌شد و آتش می‌زدند. اجراها یکی یکی لغو می‌شد و کم‌کم مردم هم وحشت داشتند که به سالن‌ها بیایند. سالن‌هائی که روزی درب‌های ورودی‌اش به خاطر فشار و ازدحام جمعیت می‌شکست، هر روز خالی‌تر می‌شدند..........

#1348

راستانِ داستان : صدای ابرام ، مرام تاتلیس !

ابرام یا ابراهیم، صدایش که از ضبط درمی‌آمد دختر و پسر ایرانی انگار که داغ دلشان تازه شده باشد چشم‌ها را می‌بستند و سرها را آرام به طرفین تکان می‌دادند و آرزوهای دریغ شده‌شان را ورق می‌زدند. هر کدام به‌یاد عشقی که نداشتند، یاری که ممنوع‌شان بود یا وجود ناموجودی که دلشان برایش بلرزد با سوز و گداز صدای ابرام تاتلیس، نداشته‌هایشان را ورق می‌زدند. کم هم نبود نوارهای کاست فیلیپس و سونی با آن برچسب‌های قرمز و سفید که روی‌شان نوشته شده بود "مختلف ایرانی" و حتماً لا به‌لای این آهنگ‌های مختلف "ایرانی"، یکی دوتا آهنگ ابرام تاتلیس هم شنیده می‌شد..........

#1347

سکته : درود بر موسوی ، سلام بر ولاسکو و کروبی !

بنده اگر جای ایشان بودم حتی محض پوززنی هم که شده زنم را هم برمی‌داشتم می‌بردم ورزشگاه. همین چند روز پیش‌ها بی‌بی‌سی یک چیزهای ناجوری در مورد زن «حسن ک» گفت که ما هی لب‌های‌مان را گاز گرفتیم. دیگر زن رئیس جمهور را که نمی‌توانند به ورزشگاه راه ندهند، الآن اگر احمدی‌نژاد بردارد اعظم سادات فراحی را که بلاتشبیه عین بلال بعد از آب‌نمک می‌ماند ببرد ورزشگاه کسی چیزی می‌گوید؟ اینطوری حتی چه‌بسا یک ایل تماشاچی خانم هم همینطوری خنده خنده پا شد رفت ورزشگاه و این قفل لامصب هم باز شد . یا چی ؟ الآن چون درباره‌ی زن «حسن ک» حرف زدیم جریان ناموسی می‌شود و اصلاً از چشمم افتادی و واقعاً خجالت‌آوره و مگه خودت خواهر مادر نداری و جنبش را به قهقرا بردی و اینا؟ جدی زنت چهارده ساله بود گرفتیش؟ این کار و تو اروپا می‌کردی به اندازه انفجار بوینس آیرس باید قسط می‌دادی. حالا اون که کار تو نبود، همینجوری خواستم واسه ابعاد فاجعه مثال آورده باشم!..........

#1346

سکته : ضربه‌ای که کشنده نباشه آفسایده !

متاسفانه بخاطر پیشرفت ارتباطات، در مملکت ما کسی به این توجه ندارد که در طول تاریخ هرچی آدم مهم بوده اسمش هم حسن بوده. مثلا حسن کچل، حسنک وزیر، شیخ حسن جوری، حسن و لوبیای سحرآمیز، حسن روشن، حسن نصرلله، حسن فیروزآبادی، امام حسن، فرج‌الله سلحشور، شیخ جعفر شجونی و چندتا حسن دیگر. خب تو اگر وسط صلح به آن رشادت گواهی پزشکی قانونی می‌گرفتی دستت می‌رفتی پیش امام حسن همونجا نمی‌زد تو گوشت؟ یا وسط حمله‌ی مغول‌ها می‌رفتی به حسن جوری می‌گفتی ستار بهشتی چی شد محکم نمی‌زد تو سر خودش؟ یارو داره جلو چش غوله از لوبیای سحرآمیز میره بالا تو می‌گی آخرش قتل طبیعی بود یا غیر طبیعی؟..........

#1345

شفاف سازی دیپلماسی انگشت دویست هزار تومنی !

.

#1344

راستانِ داستان : کفم بگیر فال جد و آبادت بگیرم !

اينها موجودات عجيبى بودند كه قادر بودند حتى به فاصله‌ى قرمز و سبز شدن چراغ راهنمائى هم تمام آينده‌ى تو را بگويند. وقتى لرزش دستهايش به كف دستت منتقل مى‌شد راحت مى‌توانستى تمام گذشته و حال و آينده‌ى خراب و پر از بيچارگى‌اش را بدانى، ولى او اصرار داشت كه خوشبختى‌هاى تو را بگويد. چراغ داشت سبز مى‌شد و زياد مجالى نبود، قرار بود كه سه مدت ديگر اتفاقى برايت بيفتد، سه روز، سه هفته، سه ماه، سه سال، صادقانه مى‌گفت كه نمى‌داند، ولى سه مدت ديگر حتماً اتفاقى مى‌افتد. چيزى كه بدون نياز به كف دست و خط و خطوطش در زندگى پر اتفاق هر ايرانى مي‌شد و مى‌شود كه دانست. چندان نيازى به انتظار سر آمدن "سه مدت" نبود..........

#1343

سکته : دویست هزار به گدا بدی قتل نمی‌کنه؛ روحانی مچکریم !

«حسن ک» تازه فقط توسط ما انتخاب شده. انتخاب شدن که مسئولیتی برای آدم نمی‌آورد. اوووه حالا کو تا تحلیف و تنفیذ و انتخاب وزیر و رأی اعتماد و تازه لابد اولش رهبری ده‌تا وزیر زورکی می‌چپاند وسط کابینه‌اش و حالا تا «حسن ک» بخواهد یواش یواش اوضاع را با کلیدش بهتر بکند و کارها را بگیرد دست خودش و تازه وضع اقتصاد که می‌بینی چطوری است یا اگر کوری اقتصاد را نمی‌بینی بابا تحریم‌ها پدر ملت را درآورده مگر «حسن ک» با یک دست چندتا وانت هندوانه می‌تواند بلند بکند بیا من پنجاه می‌گذارم روی آن دویست هزار تومن و بی‌خیال شو..........

#1342

رئیس کتانی‌پوش 14 - کله خیس‌ها مدیرکل می‌شوند !

رئیس اداره دوباره دعوت به جلسه کرد. این‌دفعه چنان فریادی سرش کشیدم که خودم هم ترسیدم. مرتیکه ول کن نبود. خزید پشت میزش. در راه به‌سمت اتاق کارم هم توی سالن اصلی اداره داد زدم: من میرم اداره‌کل تکلیف اینو روشن می‌کنم. از این حرف می‌ترسید. دفعات قبل، بدون تهدید هر بار که رفته بودم اداره‌کل یک کاری دست خودش یا دار و دسته‌اش داده بودم. حالا که مدیرکل جدید هم آمده بود و ما هم که در انتخابات 76 توی دهن دولت قبلی زده بودیم. از قضا یکی دو روز بعد از اداره‌کل نامه آمد و من‌را خواستند. خبر خوبی بود..........